Met deze verantwoording wil ik duidelijk maken hoe ik de afgelopen 10 jaar om ben gegaan met de bijensteektherapie. Niet zo zeer de praktijk maar wel  via mijn insteek hoe je de therapie wetenschappelijk zou moeten benaderen.
Een ethische kwestie dus.

10 jaar geleden werd mij gevraagd om een MS-patiënt bijensteken te geven tegen die ziekte.
Na een eerste weigering (ik ben echt ‘allergisch’ tegen kwakzalverij) ben ik toch overstag gegaan vanwege een korte kijk op PubMed, de gemeenschappelijke bibliotheek van diverse universiteiten waar duizenden en duizenden medisch-wetenschappelijke onderzoeken zijn gepubliceerd.

Na de kennismaking en de eerste steken bij die patiënt ben ik verder gaan zoeken op PubMed en rolde van de ene verbazing in de andere.
Wat een enorme hoeveelheid onderzoeken rond het bijengif alleen al.
Meer dan 4.000.
En diverse onderzoeken over bijengif en het immuunsysteem, maar ook in hoeverre bijengif ontstekingsremmende eigenschappen had.

Dus nee, kwakzalverij was deze therapie bepaald niet.
Wel veel keiharde feiten dus ben ik een paar jaar verder bezig geweest met onderzoek op dit gebied (het zoeken van wetenschappelijke onderzoeken op het gebied van bijengif en diverse organen en andere mechanismen).

Ook ben ik wereldwijd mailtjes gaan rondsturen naar artsen of hoogleraren die de verschillende onderzoeken hadden gedaan. Mailtjes met vragen om toelichtingen rond hun onderzoek.
Tot grote verrassing kreeg ik nagenoeg van iedereen antwoord, zelfs van professor Dr. Joseph Bellanti, een gerenommeerd onderzoeker en immunoloog uit de VS.
Alleen uit China kwam geen enkel antwoord terug.

Wat is wetenschap en hoe staat het met het genezend vermogen van ons lichaam?

We weten allemaal dat wetenschappelijk onderzoek steeds meer in een kwaad daglicht komt te staan. Er wordt wereldwijd volop gesjoemeld en al helemaal bij instanties die er financieel gewin bij kunnen halen. Ik denk daarbij vooral aan bepaalde industrieën voor wie een positieve uitslag bepalend kan zijn voor de te maken winst.
Ook uit China zijn de afgelopen jaren diverse ‘bekentenissen’ gekomen rond de z.g. acupunctuur.

Eigenlijk schandalig wat zij de mensen hebben aangedaan terwijl ze van staatswege gedwongen werden om positieve onderzoeksresultaten te publiceren. Men heeft daar bewezen dat je met acupunctuur de pijngrens kon verleggen en zonder verdoving iemand kon opereren. Op last van het regiem dat de Chinese medische wetenschap wereldwijd wat meer aanzien wilde geven.

Wat moeten die mensen ondragelijk geleden hebben (intussen zijn er in China weer de gebruikelijke instrumenten beschikbaar om mensen normaal te verdoven bij een operatie). En zo zou ik nog wel even kunnen doorgaan, maar de meeste mensen weten inmiddels wel hoe het er voorstaat.

Maar hoe dan ook, ik probeer altijd objectieve onderzoeken te vinden en die als argumenten te gebruiken om deze therapie een terechte plaats te kunnen geven in de medisch-wetenschappelijke wereld.
En waar ik geen bewijzen kan of kon vinden, gebruik ik hypotheses met altijd de uitleg waarom ik de dingen zo zie.
Het 1+1=2 principe, hiervan een voorbeeld:

- Je hebt vele wetenschappelijke onderzoeken die aantonen dat bijengif een zeer sterke ontstekingsremmer is.
- Je hebt diverse onderzoeken gevonden waarbij sommige ontstekingsremmende bijengifelementen een zodanige soortelijke massa hebben dat ze de bekende bloed-hersenbarrière kunnen doorbreken, dit in tegenstelling tot bekende ontstekingsremmers zoals Prednisolon.

Hypothese: Breng zoveel mogelijk bijengif aan in de buurt van het Centrale Zenuwstelsel (CZS), b.v. de ruggegraat en je hebt een prima manier gevonden om bij MS de laesies aan te pakken.

- En als je deze hypothese verder uitwerkt en je komt in 10 jaar tijd erg veel berichten tegen waarbij er steeds weer opnieuw sprake is van het verdwijnen van laesies.

- En dat er tegelijkertijd vergelijkbare uitspraken gedaan worden door neurologen en radiologen op dit gebied.  B.v. een radioloog die na 1,5 jaar therapie het aantal laesies ziet teruglopen van 23 naar 1 (één).

- En als je vervolgens zelf tientallen MRI’s gezien hebt waarbij duidelijke verschillen te zien zijn na 8-9 maanden bijensteektherapie, dan is dat voor mij voldoende bewijs dat op dit punt de bijensteektherapie echt werkzaam is bij MS. En met name dus bij de aanpak van de laesies.
Voor mij is dit nu een vaststaand feit en daar moet een ander het dan ook maar mee doen.

= = = = = = = = = =

Nadat ik in 2004 begonnen was met deze therapie begon ik eigenlijk ook direct een soort homepage bij de MSN-groepen. Dit om iedereen te laten zien waar ik mee bezig was.
Al gauw hadden diverse MS-patiënten de site gevonden en ontstond er een levendige discussie over alles wat met MS en een mogelijke behandeling te maken had.

Toen vond ik het ook tijd worden om eens de MS-vereniging Nederland te benaderen, in hoeverre zij kennis hadden op dit gebied.
Nou, niet dus.
Maar wat wel heel verrassend was, was hun reactie op de homepage.
Zij maakten een link van de homepage op hun site met de kanttekening “objectieve informatie over de bijensteektherapie”.
Dat vond ik nogal wat.

Objectieve informatie voor al die duizenden MS-patiënten?
Een hele verantwoording.
En inderdaad, dat heeft mij al die jaren behoorlijk scherp gehouden.
Elk nieuw gegeven moest keer op keer op een weegschaal gelegd worden, want hoe dan ook, er mocht geen enkele emotie een rol spelen. Geen enkele “ wens de vader van de gedachte” laten zijn.

En dat is best moeilijk.
Vraag het maar aan al die wetenschappers die ooh zo graag de gegevens van hun onderzoeken richting gewenste eindresultaat zouden willen manoeuvreren.
MS-patiënten die mij meldden dat ze na 3 weken therapie weer redelijk goed konden lopen en boordevol energie zaten.
Hoe graag wil je dan dat beter lopen toekennen aan deze therapie.
Helaas, de theorie maakt een neurologische verbetering binnen 3 weken onmogelijk, dus het was kennelijk een placebo-effect.

En zo moet je dus steeds alle ontwikkelingen scherp in de gaten houden en keer op keer patiënten teleurstellen omdat hun verbeteringen niet toe te schrijven zijn aan deze therapie.
Maar je blijft dan wel objectief, en daar gaat het tenslotte om.
Juist ook vanwege die link op de site van de MS-vereniging Nederland.

Een ander voorbeeld?
Kijk maar eens naar het dagboek van Nellie 2014.
Januari.
Zij heeft weer grip op haar rechterbeen, kan weer redelijk normaal traplopen en heeft kennelijk haar evenwicht weer helemaal op orde.

Hoe moet je deze ontwikkeling in het kader van deze therapie zien?
Deze gegevens zijn in het dagboek gezet rond de 10^e maand van haar therapie.
Dat laat neurologische verbeteringen inmiddels wel toe zoals ik weet vanuit andere wetenschappelijke onderzoeken.

Apitherapeuten die deze therapie toepassen zullen vaak van de daken schreeuwen wat zij wel niet voor elkaar hebben gekregen. Maar als je objectief naar deze gegevens kijkt dan kun je maar één conclusie trekken.
Dat veel SPMS- en PPMS-patiënten dit ook voor elkaar hadden kunnen krijgen zonder ook maar één bijensteek te hebben gehad.
Ja, dit resultaat kun je zondermeer ook toeschrijven aan revalidatie en gerichte fysiotherapie.

Dus geen kans dat de bijensteektherapie hiervoor verantwoordelijk is?
Nou, dat ligt wat genuanceerder.
Want wel degelijk kunnen al die bijensteken gezorgd hebben voor betere omstandigheden waardoor deze verbeteringen eerder konden plaatsvinden.

Of dat het bijengif er voor gezorgd heeft dat bepaalde beschadigde zenuwcellen van het perifere zenuwstelsel genezen zijn.
Maar al met al kun je dus nooit zeggen dat deze therapie hiervoor verantwoordelijk is.
Want het had ook zonder deze therapie dezelfde resultaten kunnen hebben.

En zo ga ik dus nog steeds met alle gegevens om.
Zo objectief mogelijk en waar dit ontbreekt, altijd met uitleg van het hoe en het waarom.

Jelle.